Wilkipedia
Advertisement

W stadzie[]

Stado składa się od kilku do nawet 20 wilków. Dowodzi nim tzw para alfa, która jest najsilniejsza i jako jedyna ma prawo wydać na świat miot. Inne wilki z watahy to zwykłe wilki spokrewnione z parą dowódców. Każdy wilk ma

wyznaczone swoje miejsce, kktóre m. in. wyznacza kolejność jedzenia zdobyczy. Wilki podkreślają te zależności za pomocą "gestów" np poprzez rozbudowany system gestów dominacji, takie jak podniesiony ogon i uszy, czy dajmy na to poddanie się skulony ogon i położenie się na plecach.  Za hierahią są młode, którymi opiekuje się cała wataha. Młode samce po osiągnięciu wieku dojrzałego są czasami wypędzane przez parę alfa, by nie zagrażać ich dominacji. 

Running-wolf-1920x1200

Odgłosy[]

Wilki do porozumiewania się wydają różnorakie odgłosy takie jak: wycie, warczenie, skomlenie, szczekanie i piski.

Szczekanie
Używane jest do ostrzeżenia obcych osobników, że zbliżyły się za bardzo do nory lub zdobyczy.
Warczenie
Tak jak u psów, jest oznaką agresji.
Skomlenie
Dla okazania uległości lub prośby o coś (np. o dostęp do jedzenia).
Piski
Towarzyszą wilczej zabawie.
Wycie
Służy do komunikacji między osobnikami i zacieśnianiu więzów grupy. Wilki wyją, by oznajmić innym swoje położenie, kończą w ten sposób udane polowanie lub odstraszają intruza.

Wilki wyją zazwyczaj wieczorem i wcześnie rano. Dźwięk jest jednostajny, trwający od kilku do kilkunastu sekund, często powtarzany (sesja może trwać do 2 minut). Wycie stada zaczyna się od pojedynczego głosu samca, po czym dołączają do niego kolejne osobniki. Wycie szczeniąt przypomina raczej skomlenie i skowyt. Wycie słychać zazwyczaj z odległości 2-3 km.


Znakowanie terytorium[]

Wilki znakują terytorium moczem by inne osobniki na nie nie wchodziły. Najsilniej oznaczane są miejsca gdzie są kryjówki i zdobycze. Najczęściej terytorium znakuje samiec pary alfa, samica też, ale rzadziej. 


Ssaki używają do komunikowania się również skomplikowanego języka ciała. 

Dominujący wilk stoi na sztywnych nogach. Ogon jest wyprostowany i uniesiony. Uszy postawione, sierść nieco nastroszona. Często patrzy prosto w oczy innym wilkom lub wspina się na nie.
Poddanie (aktywne)
Całe ciało "obniżone", wygięte w łuk, wargi i uszy opuszczone, poddany wilk liże pysk dominanta szybkimi ruchami języka, z opuszczonym zadem. Ogon położony nisko, często podwinięty między tylne łapy.
Poddanie (pasywne)
Wilk kładzie się na grzbiecie odsłaniając delikatny brzuch i gardło. Łapy skierowane do ciała. Zwierzę często skomle.
Złość
Uszy postawione, futro zjeżone. Uniesione wargi ukazują zęby. Grzbiet może być wygięty, zwierzę warczy.
Strach
Uszy przylegają do głowy, ogon między nogami. Wilk kuli się. Może skomleć lub szczekać.
Obrona
Ciało przy ziemi, uszy położone.
Atak
Futro zjeżone. Wilk warczy i przykuca.
Zrelaksowanie
Uszy położone, wilk wypoczywa leżąc na brzuchu lub boku. Może machać ogonem.
Napięcie
Ogon nieruchomy, położony, wilk może przykucnąć.
Zadowolenie
Energiczne machanie ogonem, język może zwisać z pyska.
Polowanie
Wilk jest spięty, ale jego ogon prosty, w jednej linii z ciałem.
Zabawa
Machanie ogonem, wilk jest ruchliwy, skacze, biega. Często opuszcza przednią część ciała na sztywnych łapach.

Polowanie[]

Polowanie parami lub watahami rozpoczyna się zwykle o zmierzchu i może trwać całą noc. Watahy stosują rozmaite techniki polowań, w zależności od terenu i rodzaju ofiary, wszystkie jednak opierają się na tym samym schemacie:

  • Wilki tropiciele lokalizują zdobycz i donoszą o tym stadu.
  • Wilki naganiacze płoszą obserwowane stado. Następnie 2 – 3 osobniki wybierają ofiarę i zaganiają w kierunku reszty watahy.
  • Wataha zastępuje drogę zmęczonemu zwierzęciu i atakiem kończy polowanie.

Atakowanie zwierząt hodowlanych[]

Dopóki jest wystarczająco zwierzyny łownej, wilki zdają się unikać atakowania trzód, kompletnie je ignorując. Jednak niektóre wilki i wilcze watahy mogą się wyspecjalizować w atakowaniu słabo zabezpieczonych hodowli, jeśli się tego wyuczą, pomimo powszechności naturalnej zwierzyny. W takich sytuacjach owce są zazwyczaj najbardziej zagrożone, ale konie i bydło również nie są bezpieczne.

Specjalne ogrodzenia, pastuchy elektryczne, wywieszenie fladr, psy strażnicze i relokacja wilków są jedynymi metodami, aby skutecznie przeciwdziałać polowaniom przez wilki na zwierzęta hodowlane. Natomiast, wbrew powszechnej opinii, odstrzał wilków może zwiększyć poziom zagrożenia dla zwierząt hodowlanych. Dzieje się tak, gdyż w przypadku rozbicia w wyniku odstrzału struktury watahy trudniej wilkom polować na dziką zwierzynę.

Advertisement